Informacje o technologii

     Początki termoutwardzalnych powłok proszkowych datują się na początek lat 50-tych, kiedy to niemiecki naukowiec Erwin Gemmer opatentował fluidyzacyjną metodę tworzenia powłok ochronnych. Stosowano wtedy takie materiały jak polietylen, nylon czy też PCV, uzyskiwana grubość powłoki była dość duża i wachała się pomiędzy 150 mm a 500 mm. Szukano rozwiązań aplikacyjnych które pozwalałyby nanosić powłoki o mniejszych grubościach i były bardziej uniwersalne i tak narodził się system aplikacji elektrostatycznej. Lata 60-te to upowszechnianie się tej technologi w USA i Europie, a prawdziwy sukces i wzrost można było obserwować na początku lat 70-tych. Wtedy też zostały opracowane 4 typy żywic, które z powodzeniem stosowane są do dziś, są to żywice epoksydowe, poliestrowe, mieszanki dwóch poprzednich i żywice poliuretanowe. Prawdziwy postęp w technikach aplikacyjnych nastąpił w latach 80-tych i trwa nieprzerwanie do dziś. Światowy popyt na powłoki ochronne wykonane metodą lakierowania proszkowego w roku 2010 wyniósł 5,8 mld dolarów.

     Farby proszkowe ze względu na substancję z której są zrobione dzielimy na:
1. Poliestrowe - do zastosowań na zewnątrz.
2. Epoksydowe - do lakierowania elementów do wewnątrz, oraz narażonych na działanie substancji chemicznych.
3. Poliestrowo-Epoksydowe - do lakierowania elementów do wewnątrz.
Farby proszkowe ze względu na połysk dzielimy na:
1. Połysk do 80%
2. Półpołysk do 55%
3. Półmat do 30%
4. Mat do 10%
 Farby proszkowe ze względu na powierzchnię dzielimy na:
1. Gładkie
2. Drobne struktury
3. Struktury
4. Efekty specjalne

     Lakierowanie proszkowe elektrostatyczne polega na nałożeniu naładowanych cząstek farby w postaci proszku na powierzchnię detalu. Wyróżniamy dwie podstawowe metody takiej aplikacji :
1. Apliakcja wysokonapięciowa w zakresie od 40 kV do 100 kV (KORONA)
2. Aplikacja elektrokinetyczna, tarciowa (TRIBO)
Trzecią metodą jest metoda fluidyzacyjna, polega ona na zanurzeniu rozgrzanego detalu do złoża z poddanym fluidyzacji proszkiem. Proszek oblepia rozgrzany detal i stapia się po wyjęciu ze złoża, lub po ponownym umieszczeniu w piecu.

Zalety technologii lakierowania proszkowego;
1. Powłoki proszkowe nie emitują lub emitują niemal zero organicznych substancji lotnych VOC
2. Możliwe jest odzyskiwanie niemal 100% proszku w prozesie nanoszenia go na detal.
3. Powłoki proszkowe pozwalają uzyskiwać znacznie mniejsze grubości niż powłoki ciekłe.
4. Warstwa fafby proszkowej znakomicie niweluje niedokładności obróbki powierzchniowej detalu
5. Linie lakierowania proszkowego produkują znacznie mniej szkodliwych odpadów.
6. Technologia ta daje znacznie większe możliwości uzyskiwania ciekawych efektów dekoracyjnych.
7. Wymaga mniejszych nakładów inwestycyjnych potrzebnych do uruchomienia instalacji.